Doorgaan naar hoofdcontent

Busimu Lane

Kumi Hospital is ruim tachtig jaar geleden opgericht door de Church Missionary Society als een Leprosy Colony. Er werd zorg geboden aan patiënten volgens het Leprosy Control Programme en was een plek van hoop, hulp en steun.
Inmiddels is Kumi Leprosy Centre uitgegroeid tot een ziekenhuis waar iedereen voor behandeling terecht kan: Kumi Hospital.

Er wonen nog steeds ongeveer twintig Lepra patiënten in Kumi Hospital en een even groot aantal komt overdag voor hulp en zorg. In Busimu Lane staan zes kleine gebouwen waar de patiënten slapen. Buiten is er plek om te koken en wassen.

De behandeling van Lepra is afgerond, echter leven de mannen en vrouwen nog met de gevolgen van hun ziekte. Vaak kunnen ze niet terug naar hun dorp of familie, omdat ze niet (meer) welkom waren in de samenleving. Lepra had en heeft soms nog steeds een negatief stigma. Het is meestal duidelijk te zien dat een persoon Lepra heeft gehad.
Tegenwoordig is het goed te behandelen, mits de aandoening tijdig ontdekt wordt. Als de ziekte te laat wordt onderkend, kunnen zenuwen aangetast worden en ontstaan verminkingen als gevolg van de gevoelloosheid. Een patiënt merkt dan niets van verbrandingen of snijwonden, waardoor infecties ontstaan. Doordat dit niet gevoeld wordt, worden deze niet behandeld en ontstaan de verminkingen. Veel patiënten missen tenen, vingers of soms hun neus.

Om zo goed mogelijk te functioneren met de gevolgen van hun ziekte, biedt Kumi Hospital ondersteuning en zorg. Zo worden er speciale schoenen gemaakt in de orthopedische workshop en leren de verzorgers in Busimu Lane hen bijvoorbeeld om zelfgemaakte handschoenen te gebruiken voor het optillen van hete pannen ter voorkoming van brandwonden.

De mensen in Busimu Lane wonen vaak al lange tijd op het ziekenhuisterrein en zullen er waarschijnlijk ook de rest van hun leven blijven. De bedoeling is een re-integratie programma op te starten zodat ze niet meer apart van hun familie hoeven te leven. Hier is een goede aanpak voor nodig, want jaren geleden is geprobeerd Lepra patiënten terug naar hun familie te brengen. Echter kwamen ze in een paar dagen tijd weer terug gelopen naar Kumi Hospital. Ze voelen zich inmiddels thuis in Busimu Lane.

Omdat de patiënten geen inkomen hebben, zijn ze volledig afhankelijk van het ziekenhuis en derden voor hun levensonderhoud. Ook wij proberen te helpen door bijvoorbeeld een enkele keer eten te kopen of kleding te regelen.

Naast Busimu Lane is de Tuberculose Ward, waar een heel zieke jongen van veertien jaar was opgenomen. Ook voor hem hadden we kleding uitgezocht om te geven, echter bleek dat hij inmiddels overleden was. Heel triest om dit van dichtbij mee te maken.
We dachten de kleding dan maar mee terug naar huis te nemen, maar zijn moeder wilde het graag hebben om hem in te kunnen begraven... Het blijft soms best heftig om te ervaren dat het leven in Uganda op vele manieren anders is.

Diezelfde dag werden alle Lepra patiënten bij elkaar geroepen in de schaduw van een boom. Enthousiast begonnen ze te zingen en sommigen gingen zelfs juichen bij het ontvangen van een blouse of shirt. Zo dankbaar om dit, namens degenen die de kleding vanuit Nederland hadden gegeven, te kunnen doen!










.

Reacties

  1. Anoniem28 november 2011 om 02:07

    het ziet er prachtig uit.
    April komt wel heel dichtbij.
    xxx marianne en at

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dire Dawa

Straat in Dire Dawa  Afgelopen week ​ had Anne vakantie van school en  zijn we met ons 3en naar het oosten van Ethiopië gegaan. In het code oranje gebied (alleen noodzakelijke reizen) liggen daar twee gele gebieden (relatief veilig): de steden Dire Dawa en Harar.  Met een domestic flight zijn we naar Dire Dawa gevlogen en eind van de middag de bergen in gereden naar Harar, waar we vier nachten in een tradi ​ti oneel guesthouse hebben geslapen, midden in de eeuwenoude stad. Daarover zal de volgende blog gaan, nu eerst over Dire Dawa, op de grens van de regio Oromia en Somali.  De naam van de stad is in het Somali Diridhaba, wat "where the Somali ancestor Dir hit his spear into the ground" betekent. In het Amhaars en Harari (lokale taal) geschreven als ድሬዳዋ: "Plain of Medicine" en het Oromo: Dirree Dhawaa, met als vertaling  'Place of Remedy'.  Er wonen al duizenden jaren mensen in deze omgeving, dat blijkt uit prehistorische rotstekeningen en de vondst van ge...
2 reacties
Meer lezen

Trouwen in Uganda

Inmiddels hebben we een aantal traditional marriages en church weddings mogen meemaken van vrienden hier in Kumi. Lange dagen, maar met veel dansen, enthousiasme en muziek. Er is een groot verschil tussen beide soorten ceremonies. De traditional marriage is de overgang van de vrouw naar de familie van de man waarbij beide families elkaar ontmoeten en de bruidsschat wordt bepaald. In vroegere tijden was dit soms echt de eerste keer dat het koppel elkaar zag, maar de bruidsschat is nog steeds een belangrijk onderdeel van deze dag. De stamoudsten van de familie van de man en die van de vrouw zitten ieder in een kring waartussen een jonge man heen en weer loopt met het voorstel. Pas als beide families het eens zijn, kan het feest beginnen. Een mooi onderdeel hiervan is dat de vrouw afscheid neemt van haar moeder, oudere zussen, oma en tantes en hen bedankt dat ze haar al die jaren “gedragen” hebben: de opvoeding en verzorging van kinderen in Uganda is niet alleen een taak v...
Een reactie posten
Meer lezen

ROTOM Ethiopia

Dit verhaal begint bij de Ugandese Kenneth Mugayehwenkyi. Samen met  zijn vrouw sponsorde hij  twee meisjes, waarvan bei de ouders overleden wa ren als gevolg van  HIV/Aids en die bij hun oma Elizabeth woonden. Doordat er vanuit de overheid geen enkele ondersteuning is voor ouderen, zijn ze afhankelijk van de generatie onder hen. Maar als hun kinderen wegvallen, betekent dit dat zowel de oudere als de jongere generatie daaromheen zich zonder hulp moet zien te redden. Vaak leidt dit tot een  leven in eenzaamheid en armoede ,  zonder goede mogelijkheden voor onderwijs voor de kleinkinderen. De Ugandese Kenneth besloot zijn netwerk in te zetten, waaronder van zijn eerdere werk in Amerika, om deze grootmoeder te helpen en zich ook te richten op andere ouderen in dezelfde situatie. Zo ontstond in oktober 2003 ROTOM: Reach One Touch One Mission . Niet alleen vanuit de US kwam er support, later  ook uit Canada en na  een aantal jaren ook vanuit Engeland ...
Een reactie posten
Meer lezen