Al bijna drie jaar van haar leven woont Anne vooral in Afrika. Ze kon net een paar maanden lopen toen we hier in Kumi aankwamen en sinds deze week kan ze los fietsen! Waar is de tijd gebleven dat we haar in een draagzak meenamen over de zandpaden naar de farm… Heel anders overigens dan de prachtige doeken waarin kleintjes hier op de rug worden gedragen tijdens het werken op het land. Een baby blijft het eerste jaar dicht bij de moeder, want borstvoeding is lang de meest belangrijke voedingsbron. Afkolven of dure flesvoeding is niet aan de orde. Ook een voedingsschema of consultatiebureau voor advies is er niet. Kinderen worden ook veel meer dan in Nederland door hun omgeving opgevoed.
Zo heeft ook Anne vele “aunties” waar ze altijd terecht kan en een belangrijk onderdeel van haar leven zijn. Als ze rond etenstijd ergens is, eet ze automatisch met de andere kinderen mee en ook bij ons zit Anne regelmatig met haar vriendjes op de veranda boterhammen met boter te eten, heel anders dan de rijst, posho of bonen bij hen thuis. Snoepjes of koek eten de meeste kinderen nauwelijks. En luxe dingen, zoals vlees, eten veel mensen alleen op speciale dagen, zoals met Kerst. Ook verjaardagen worden niet echt gevierd. Veel kinderen hebben geen idee wanneer ze precies jarig zijn. Dat is een groot verschil, want Anne is deze maand 4 geworden en heeft dit met haar vriendjes gevierd: er was een feesthoedje voor iedereen, die ze mochten beplakken met stickers, een toeter en het mooiste van alles was de taart met kaarsjes en limonade.
Anne is helemaal trots dat ze nu naar
“Middle Class” mag net als de andere kleuters. De lange vakantie is namelijk voorbij en deze week is het Ugandese
schooljaar weer begonnen. Dat is wennen voor alle kinderen: niet meer hele
dagen buiten op blote voeten rondrennen en met takken en zand spelen, maar in
je schooluniform met sokken en schoenen, hele dagen in de klas luisteren.
Overigens is het niet alleen maar spelen wat kinderen in de schoolvakanties
doen, er wordt ook meegewerkt in en om het huis: water halen, schoon zand
verzamelen (om pannen mee schoon te schrobben), vegen en andere klusjes. Zeker
als oudste meisje in een groot gezin heb je vaak veel te doen. Voor kinderen in
Kumi dus geen scouting of sportclub in je vrije tijd, naar de bieb of op
vakantie met de tent, maar wel altijd een heleboel vriendjes om je heen! Opvallend is dat kinderen, mits de ouders de bijdrage kunnen betalen, hier soms al op relatief jonge leeftijd op 'boarding' geplaatst worden: ze wonen dan op school en komen alleen in de vakanties naar huis. Ze slapen in grote slaapzalen, krijgen eten vanuit de grote schoolkeuken en vaak extra schoollessen. Ouders kiezen hiervoor vanwege de lange afstand naar school en omdat hun kind dan iedere dag een maaltijd krijgt.
Anne gaat alleen de ochtenden naar school en in de middag
hebben we tijd voor voorlezen, samen knutselen of een spelletje doen. Vriendjes
die hier thuis komen, kennen dit eigenlijk niet (daar is thuis geen tijd voor
of nauwelijks speelgoed) en daarom is het extra leuk om met elkaar te doen. Ook
is ons doorspoeltoilet met echt wc-papier heel interessant, in tegenstelling
tot de latrine (gat in de grond) met stukken oude krant. Of ons kleine gasstel
om te koken en niet buiten op houtskool, blijft bijzonder. Op haar beurt vindt
Anne het maar jammer dat we niet op een mat zitten tijdens het eten en dat haar mama niet zulke lekkere chapati kan bakken zoals
de moeders van de anderen... En daarom is het zo fijn om vriendjes te hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten