Hanneke gaat iedere week mee ‘het veld in’. De Outreach probeert ouders te bereiken door middel van voorlichting over de beperking van hun kind en de benodigde behandeling, in het ziekenhuis of thuis. Sommige patiënten (het kind en meestal de moeder) gaan gelijk met ons mee terug naar Kumi Hospital. In het ziekenhuis krijgen de patiënten medische hulp, er is echter geen geld voor de verdere verzorging. Daarom moet er altijd een ‘attendent’ mee: iemand die zorgt voor het wassen, de voeding etc. Op het ziekenhuisterrein zitten dan ook overal mensen te koken en hangen de waslijnen regelmatig vol met doeken en (kinder)kleren. Kumi Hospital is een non-profit organisatie en vraagt een lage vergoeding voor het behandelen van patiënten, zeker in verhouding tot de Governmental Hospitals (van de overheid), maar voor sommigen toch nog moeilijk te betalen.
Wanneer we met de terreinwagen aankomen, zitten dorpelingen van het gebied vaak al in de schaduw van een grote boom op de grond te wachten. Nadat we hebben verteld wie we zijn en het doel van de Outreach, komen de ouders met hun kind(eren) één voor één naar voren. We zitten achter een tafel met daarvoor een houten bank waarop het kind kan gaan zitten. Geduldig blijven de mensen in de hitte wachten totdat ze eindelijk aan de beurt zijn. Afhankelijk van de opkomst zien we rond de 60 patiënten per dag, maar ook een keer meer dan 100 kinderen.
Mijn taak tijdens de Outreach is het noteren van de gegevens van alle kinderen die gezien worden: naam, woonplek, diagnose en benodigde behandeling. Best lastig, want de ouders spreken vaak geen Engels en alles moet dus in het Ateso (lokale taal van de Ongino subcounty). Ook komen er veel medische termen voorbij. Mijn Ugandese collega’s richten zich op het bespreken en voorlichten van de ouders en (oudere) kinderen.
De Outreach is indrukwekkend. De heftigheid van de problematiek, de armoede en het effect op het bestaan en hun toekomst, geven het belang van dit programma aan. Zeker de sterk ondervoede kinderen met duidelijke groeiachterstanden hebben dringend hulp nodig. Het zijn lange dagen, vanwege de afstand en de hoeveelheid mensen, maar ontzettend belangrijk!
.
Wow! Indrukwekkend!
BeantwoordenVerwijderenHoi Hanneke en Ouke,
BeantwoordenVerwijderenIk loop een beetje achter met lezen, maar heftig verhaal is dit weer. Het lijkt me mooi om daar te zijn en die mensen te kunnen helpen, maar tegelijkertijd ook moeilijk, omdat je ze misschien niet alle zorg kan bieden die echt nodig is en de problemen vaak zo groot zijn...
Maar goed wat jullie daar doen! Ik ga snel verder lezen :D
Groetjes Janneke
Ps. met de kast gaat het prima :D