Doorgaan naar hoofdcontent

Outreach Program

 


 Kumi Hospital gaat wekelijks met het Rehabilitation Team naar omliggende dorpen om ondersteuning te bieden aan de lokale bevolking. De Outreach richt zich op de kwetsbare kinderen van 0 tot 18 jaar met beperkingen. Het gaat bijvoorbeeld om (jonge) kinderen met ernstige vergroeiingen, een hazelip, huidbeschadigingen door brandwonden, zware ondervoeding, Syndroom van Down, of dove kinderen. Ook gaat er een oogarts mee, voor de ouderen met oogproblemen. De Outreach gaat uit van de organisatie CBM (Christian Blind Mission).
Hanneke gaat iedere week mee ‘het veld in’. De Outreach probeert ouders te bereiken door middel van voorlichting over de beperking van hun kind en de benodigde behandeling, in het ziekenhuis of thuis. Sommige patiënten (het kind en meestal de moeder) gaan gelijk met ons mee terug naar Kumi Hospital. In het ziekenhuis krijgen de patiënten medische hulp, er is echter geen geld voor de verdere verzorging. Daarom moet er altijd een ‘attendent’ mee: iemand die zorgt voor het wassen, de voeding etc. Op het ziekenhuisterrein zitten dan ook overal mensen te koken en hangen de waslijnen regelmatig vol met doeken en (kinder)kleren. Kumi Hospital is een non-profit organisatie en vraagt een lage vergoeding voor het behandelen van patiënten, zeker in verhouding tot de Governmental Hospitals (van de overheid), maar voor sommigen toch nog moeilijk te betalen.

Wanneer we met de terreinwagen aankomen, zitten dorpelingen van het gebied vaak al in de schaduw van een grote boom op de grond te wachten. Nadat we hebben verteld wie we zijn en  het doel van de Outreach, komen de ouders met hun kind(eren) één voor één naar voren. We zitten achter een tafel met daarvoor een houten bank waarop het kind kan gaan zitten. Geduldig blijven de mensen in de hitte wachten totdat ze eindelijk aan de beurt zijn. Afhankelijk van de opkomst zien we rond de 60 patiënten per dag, maar ook een keer meer dan 100 kinderen.

Mijn taak tijdens de Outreach is het noteren van de gegevens van alle kinderen die gezien worden: naam, woonplek, diagnose en benodigde behandeling. Best lastig, want de ouders spreken vaak geen Engels en alles moet dus in het Ateso (lokale taal van de Ongino subcounty). Ook komen er veel medische termen voorbij. Mijn Ugandese collega’s richten zich op het bespreken en voorlichten van de ouders en (oudere) kinderen.

De Outreach is indrukwekkend. De heftigheid van de problematiek, de armoede en het effect op het bestaan en hun toekomst, geven het belang van dit programma aan. Zeker de sterk ondervoede kinderen met duidelijke groeiachterstanden hebben dringend hulp nodig. Het zijn lange dagen, vanwege de afstand en de hoeveelheid mensen, maar ontzettend belangrijk!






.

Reacties

  1. Hoi Hanneke en Ouke,

    Ik loop een beetje achter met lezen, maar heftig verhaal is dit weer. Het lijkt me mooi om daar te zijn en die mensen te kunnen helpen, maar tegelijkertijd ook moeilijk, omdat je ze misschien niet alle zorg kan bieden die echt nodig is en de problemen vaak zo groot zijn...

    Maar goed wat jullie daar doen! Ik ga snel verder lezen :D

    Groetjes Janneke

    Ps. met de kast gaat het prima :D

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Home visits

Sinds het vertrek van de Nlse general manager (gezin) uit ​Ethiopie , heb ik (Hanneke) de taak van Nienke gekregen om de ondersteunende projecten van ESPBC te begeleiden, samen met onze social worker Bereket. Medewerkers die aangeven hulp nodig te hebben, kunnen bij hem terecht voor een gesprek. Ze ervaren problemen in hun persoonlijke leefomstandigheden, bijvoorbeeld hoge medische kosten voor de operatie van hun kind of een huis dat bijna ingestort is na een hevige storm. Vaak helpt erover praten en meedenken, maar soms is er meer nodig. Het gaat dan vrijwel altijd om werkers in de lagere lonen. Hoewel ESPBC probeert de lonen relatief hoog te houden, blijft het met de enorme inflatie en stijgende voedselprijzen soms lastig rondkomen. Vooral als er onverwacht hoge kosten zijn voor bijvoorbeeld scholing, medische uitgaven of onderhoud van hun huis. Vanuit het bedrijf willen we hierin helpen door individuele projecten te bieden, zoals een kleine tijdelijke lening zonder kosten, een finan

All Children Count

Spel tijdens de Holiday Program We hebben een Amerikaanse vrouw (Tesa) leren kennen die de stichting All Children Count (ACC) heeft opgezet, nadat ze een aantal jaren geleden als vrijwilliger naar Bishoftu was gekomen om Engelse les te geven. Daarna is ze zich blijven inzetten om kansarme leerlingen op de arme scholen te helpen. Het onderwijs in Ethiopië is gratis, maar het uniform en schoolspullen moeten wel zelf worden betaald, wat voor veel gezinnen bijna niet haalbaar is. Gemiddeld zitten er 70 kinderen in de klas, maar klassen met 90 of meer is geen uitzondering. Om die reden en gebrek aan klaslokalen, komt het regelmatig voor dat scholen de leerlingen over de ochtend en middag verdelen, waardoor kinderen slechts halve schooldagen hebben. Vaak is er een tekort aan lesmaterialen, heeft de school nauwelijks voorzieningen (bijvoorbeeld geen stroom) en zijn er weinig geschoolde leerkrachten, met een lage of geen beheersing van het Engels. De scholen starten met Grade 1, wat bij ons

Trouwen in Uganda

Inmiddels hebben we een aantal traditional marriages en church weddings mogen meemaken van vrienden hier in Kumi. Lange dagen, maar met veel dansen, enthousiasme en muziek. Er is een groot verschil tussen beide soorten ceremonies. De traditional marriage is de overgang van de vrouw naar de familie van de man waarbij beide families elkaar ontmoeten en de bruidsschat wordt bepaald. In vroegere tijden was dit soms echt de eerste keer dat het koppel elkaar zag, maar de bruidsschat is nog steeds een belangrijk onderdeel van deze dag. De stamoudsten van de familie van de man en die van de vrouw zitten ieder in een kring waartussen een jonge man heen en weer loopt met het voorstel. Pas als beide families het eens zijn, kan het feest beginnen. Een mooi onderdeel hiervan is dat de vrouw afscheid neemt van haar moeder, oudere zussen, oma en tantes en hen bedankt dat ze haar al die jaren “gedragen” hebben: de opvoeding en verzorging van kinderen in Uganda is niet alleen een taak van de moe